Roadtrip USA. Final thoughts

Wat zijn nou de meest memorabele dingen van deze vakantie geweest?

- Amerikanen zijn over het algemeen superaardig; heel open, belangstellend en knopen makkelijk een praatje aan.
- Vrachtwagens zijn er veel, veel mooier. Ze hebben bijna allemaal een neus. Inmiddels weet ik waarom dat is.
- Benzine kost niks; een gallon (3,7 liter) kost vanaf $1,80.
- daarentegen zuipt de auto die wij hadden. Ik heb het niet exact bijgehouden, maar als je 450 mijl met een tank van 26 gallon rijdt, mag je blij zijn.26 gallon is dus bijna 100 liter.
- vooral in het zuiden zijn de pick-ups en SUV's groot. Ik heb welgeteld één Volkswagen Touareg gezien; die stond naast een Ford Expedition geparkeerd en dan is de VW simpelweg een klein autootje.
- veel Mustangs, Chargers, Camaros etc. Nauwelijks Europese sportwagens. En dat snapikwel.
- De luchtvochtigheid is in de zuidelijke staten gigantisch. Soms besloeg je bril als je naar buiten liep.
- Amerikanen zijn praktisch en kiezen niet perse voor de mooiste oplossing. Als het werkt, is het goed.

Roadtrip USA. 15-16 augustus. New Orleans - Schiphol

Vertrek dag; Simone, ik en Bella hebben buiten ontbeten. Heel kort na negen uur vertrokken we uit het hotel. We hebben nog even afscheid genomen van de super aardige dames van de receptie.

De rit naar het vliegveld verliep uitstekend; het inleverpunt voor de auto stond netjes aangegeven en we reden er zo naartoe. De man die de auto innam moest wel even geholpen worden met het terugzetten van de auto naar miles i.p.v. kilometers.

Op het vliegveld van New Orleans moesten we via een scanner inchecken. Inmiddels hebben we wat ervaring met hoe je zoiets het best aanpakt: Simone (of ik) zoekt even uit hoe het werkt en regelt het. Dus niet met zijn allen er omheen staan en aanwijzingen door elkaar lopen roepen. We zijn er inmiddels achter dat dat hopeloos verkeerd gaat.
Daarna was het wachten geblazen. Op het vliegveld zelf was niet veel te doen; we hebben een beetje gelezen en rondgelopen. Wat wel handig was, is dat er tussen de stoelen oplaadpunten gemaakt waren, dus de telefoons konden opgeladen mee het vliegtuig in.

Louis Armstrong Airport, New Orleans

Prima vlucht tussen NOLA (New Orleans Louisiana) en Washington. Om ongeveer 1 uur zijn we opgestegen.  Het vliegtuig was klein (2 x 2 rijen) en mijn koffer paste niet in het compartiment voor de handbagage en ging dus alsnog het ruim in.
In Washington hadden we een half uur voor de transfer. We kwamen aan om 10 over 4 en 10 voor 5 moesten we inchecken. Simone ging nog even koffie halen bij de Starbucks met wat te eten, maar inmiddels was het inchecken al begonnen. We waren wat aan de late kant, maar uiteindelijk viel het allemaal mee en zaten we op tijd in het vliegtuig.

Helaas was er in de buurt van Washington slecht weer gesignaleerd en moesten we wachten voor we konden opstijgen. Het was erg warm in het vliegtuig en er werd omgeroepen dat we een nieuw vluchtplan zouden krijgen; mocht dat te lang duren dan zouden we om 18.00u.  het vliegtuig uit moeten. Daar zaten we niet bepaald op te wachten. Het ging gelukkig goed: om kwart voor zes gingen we de lucht in.
Nu zaten we in een Boeing 767 met een opstelling van 2-3-2 stoelen naast elkaar. We vlogen met United en dat is duidelijk een klasse minder dan Lufthansa. Je hebt veel minder films om uit te kiezen en bovendien lopen de films continu door in plaats dat je ze zelf aanzet. Ook de koptelefoonaansluiting van Simone was stuk en daar kunnen ze op dat moment niks aan doen. Quinten heeft 4 keer strak achter elkaar wreck-it Ralph gezien; ik 1 keer. O ja, er zat ook een grote groep in het vliegtuig waarvan een aantal mentaal uitgedaagd leek. Ze hadden allemaal hetzelfde t-shirt aan en volgens mij was het een linedance groep

Naast ons en achter ons linedancers

We waren ongeveer anderhalf uur in de lucht toen er gevraagd werd of er een dokter in het vliegtuig was. Kort daarna dat er onmiddellijk een dokter nodig was. Simone ging er naar toe; ze heeft tenslotte 20 jaar in de verpleging gewerkt. Een hele tijd kregen we niks mee; de piloot liep ook naar achter. Laurens kon net zien dat er aan iemands pols gevoeld werd, dus dat zag er niet goed uit. Uiteindelijk bleek een vrouw onwel te zijn geworden maar niet dusdanig levensbedreigend dat het vliegtuig aan de grond gezet moest worden. De jongens en ik hadden het al over een zeemansgraf en dat ze zo de achterdeur open zouden doen, maar niet iedereen vond dat grappig geloof ik.

Uiteindelijk landden we 's ochtends om een uur of acht op Schiphol, waar Simone's moeder al klaar stond om ons op te halen. We hebben nog gezamenlijk koffie gedronken om bij te praten. Laurens hebben we afgezet in Leiden bij hem thuis en rond twaalf uur waren we weer thuis. Drie weken verder en herinneringen voor de rest van je leven.

Weer in Nederland op Schiphol

Roadtrip USA. 14 augustus. New Orleans.

Laatste volledige dag in New Orleans. 's Ochtends weer ontbeten in het hotel. Alle tafeltjes waren bezet; het waren er ook niet veel, maar er werd voor ons een vergaderzaaltje opengezet waar we gegeten hebben. Het ontbijt stelde niet veel voor. We waren ook al wat later. Bij de koffie stond een Chinees mevrouwtje dat nauwelijks Engels sprak en ook niet veel meer deed dan koffie inschenken, wat je ook makkelijk zelf zou kunnen.

Het idee was om naar het Civil War Museum te gaan, maar helaas bleek dat op zondag gesloten te zijn. Een alternatief zou het WWII museum zijn, maar dat vonden we met een entree van €26,- p.p. net even te gortig. Bovendien hadden we allemaal een wat verzadigd gevoel. We hadden al veel gezien en het liep tegen het einde van de vakantie en dan hoef je niet zo nodig meer, zo lijkt het.

We besloten om rond te lopen in het French Quarter aan de hand van een kaartje met bezienswaardigheden dat we van Jan Doets hadden gekregen. Daarop stond aangegeven op een route welke huizen en gebouwen er te zien waren met de bijbehorende wetenswaardigheden. Dat viel eerlijk gezegd behoorlijk tegen. De eerste nummers gingen nog wel, maar al snel klopten de huisnummers niet meer en bovendien waren degenen die we wel gevonden hadden helemaal niet zo interessant. Overigens is het wel leuk om door de straten van New Orleans te lopen; hartstikke mooi.

Zelfs een fietspad!

St. Louis kathedraal

Toen we bij de st. Louis Cathedral kwamen konden we daar niet in, omdat er juist een mis gaande was. Nieuw plan: eerst koffie drinken bij Cafe du Monde. Wereldberoemd naar het schijnt. Helaas was Café du Monde volledig vol, maar even verderop zat the Market Cafe en daar was nog wel plek.

Voor het eerst slechte bediening gehad. Misschien kwam het doordat we alleen koffie namen en geen lunch. We zaten binnen en dat was een goede keus want er barstte een enorme regenbui los.

Na de lunch ben ik met Laurens rondgelopen door the French Quarter. Simone ging met Isabella en Quinten terug naar het hotel. Quinten heeft eerst op zijn kamer gezeten en is later met Isabella wezen zwemmen. Met Laurens heb ik ruim twee uur rondgelopen; we hebben gezellig zitten praten. Ook de kathedraal konden we nu in. Die stelde niet zoveel voor, maar we hebben natuurlijk ook best veel heel grote, wereldberoemde kerken gezien in de afgelopen jaren. De Bavo in Haarlem is indrukwekkender in elk geval.

De rest van de middag hebben we niet gek veel gedaan. We hebben een poos in de tuin gezeten en gekaart met Quinten en Isabella. Daarna zijn we rond wezen lopen omdat ik gezien had dat er een winkelcentrum om de hoek zat. Dat was vooral veel kleding en daar zijn we ook niet zo lang gebleven. Op de terugweg hebben we gezocht naar een restaurantje om ergens te eten, maar we konden nergens iets vinden wat voor allemaal geschikt was.

Op gegeven moment ging het regenen en hard ook en moesten we schuilen. Daar raakten we aan de praat met een wat ouder echtpaar uit Texas, die vol belangstelling waren waar we vandaan kwamen en waar we allemaal geweest waren. Ze vroeg of Simone graag kookt en toen ze vertelde dat we dat graag en vaak doen, gaf ze zomaar het kookschort dat ze net daarvoor bij Cafe du Monde hadden gekocht. Gewoon superaardig.

's Avonds zijn we aan de overkant wezen eten bij Evangeline. Dat was het restaurant dat schuin aan de overkant van het hotel lag, rechts naast de brandweer. We hadden al half besloten om bij het restaurant van het hotel te gaan eten, omdat we niks fatsoenlijks konden vinden, maar zijn toch even wezen kijken op de menukaart aan de overkant en die zag er prima uit. Aan de buitenkant ziet het restaurant er niet uit, maar eenmaal binnen is het helemaal prima.  De bediening was ook hier weer super, heel aardige jongen. Op zijn aanraden hebben Laurens, Quinten en ik alligatorbites besteld. Die stonden niet op de menukaart, maar hij bracht het op zo'n manier dat we het wel wilden proberen. Hartstikke lekker! Achteraf bleken ze wel het duurste te zijn van alles wat we besteld hadden. Simone is daarom nog even wezen bijpinnen.

Alligator!

Het was niet al te laat toen we weer terug en naar bed gingen. De volgende dag moesten we immers om 8 uur aan het ontbijt zitten. De afspraak was dat we om 9 uur exact met zijn allen in de auto zouden zitten.

Roadtrip USA. 13 augustus, Natchez - New Orleans.

De grote vraag deze ochtend is of en hoe we New Orleans zouden kunnen bereiken. Op internet (511.org) was goed te zien dat veel wegen rondom Baton Rouge waren afgezet. Dat was de meest rechtstreekse route en ook de route die ik het liefst had willen rijden. Ook op nu.nl waren berichten verschenen over de overstromingen.

Er waren meerdere Nederlanders in het hotel en het weer was het gesprek van de dag tijdens het ontbijt. Een vrouw met twee kinderen had haar hotel in New Orleans al afgezegd en ging naar een andere plaats. Een Amerikaan wist te vertellen dat New Orleans onbereikbaar was. Op internet via 511.org konden we precies zien welke wegen afgesloten waren, en volgens ons moest het gewoon mogelijk zijn om via een andere route om de overstroomde gebieden heen te rijden.

Ontbijtzaal in Hotel Vue, Natchez

Zo gezegd, zo gedaan. We besloten het er op te wagen. Van Natchez zijn we richting het oosten gereden, naar McComb en bij Tylertown naar het zuiden. Dat ging helemaal over lokale wegen tot aan Covington waar we de tolweg hebben genomen over Lake Pontchartrain. Dat was een goeie 38 mijl over een brug. Het leek nog het meest op de Zeelandbrug. Het eerste deel regende het nog, maar eenmaal bij McComb was het droog tot New Orleans aan toe. Qua rijden was het een stuk leuker dan de eerdere routes. Je rijdt door allerlei dorpjes heen, maar wat me opviel was dat er ook veel huizen tussendoor stonden. Prachtige huizen, bouwvallen, autowrak in de tuin, nieuwe pick-up truck, veranda, schommelstoel, vrijheid.

Uiteindelijk hebben we er zo'n drie uur over gedaan, wat maar een uur langer was dan de normale route.

Aangekomen in New Orleans, in de binnenstad zagen we veel mensen in rode jurkjes lopen, vrouwen,maar daarna ook mannen. Geen idee waarom, maar later kwamen we er achter dat die dag de Red Dress Run was geweest en daar doen ook veel mannen aan mee. Daarna was het feest voor ze, want de loop was allang afgelopen maar door de hele stad liepen nog mannen en vrouwen in rode jurken rond. Sommige in kennelijke toestand.

New Orleans is een compleet andere stad met kleine krappe straatjes. We konden amper doorrijden. Het hotel was pal in het French Quarter. Oud hotel en ook nog mooi ingericht.

Bienville House, ons hotel in New Orleans

Valet parking waar ik op zich niet gek op ben. Ik heb liever de auto in zicht. Na het inchecken zijn Simone, Bella en ik wat rond wezen lopen. In de haven lag een Mississippi boot, de Natchez. Bovenop zat een orgel waarop gespeeld werd. De klank van het orgel leek op de draaimolen in de Efteling (op zich niet gek; dat werkt ook op stoom) en droeg heel ver.

Als je goed kijkt, kun je de orgelman bovenop zien staan.

Terug bij het hotel wilde ik nog even wat uit de auto pakken, maar die stond er niet meer. Ze hadden deze twee straten verderop neergezet in een parkeergarage, en daar moest ik naar toe om pet en water uit de auto te pakken.

Louisiana Pizza Kitchen

's Avonds hebben we gegeten bij een Italiaanse pizza tent. Op de weg erheen heeft Quinten een Team Instinct shirt gekocht.
Het restaurant was een nette tent, maar helaas ging er bij de bediening een en ander  mis; ik kreeg eerst een calzone i.p.v. de Lasagne classico die ik besteld had. De lasagna kwam daarna verdacht snel en die bleek in het midden dus ook niet helemaal warm te zijn. Qua smaak prima overigens. Bij de rekening hadden ze zowel de calzone als de lasagna in rekening gebracht. We kregen 100x excuses en daarmee was de kous ook af; het werd weer van de rekening afgehaald. We hebben alsnog wel een tip gegeven. Daarna zijn we nog rond wezen lopen in de omgeving.

Roadtrip USA. 12 augustus. Jackson - Natchez

Ontbijtzaal

Heerlijk geslapen! Ook prima, maar eenvoudig ontbijt. Het regende nog steeds af en aan. Na het ontbijt moesten de jongens nog hun spullen opruimen en ik had tijd om even wat rond te lopen in de buurt. Ik ben even wezen kijken naar het New Capitol. Dat was mooi, maar niet heel bijzonder. Het is ook gewoon in gebruik als overheidsgebouw. In de buurt van het hotel waren ook een paar typisch Amerikaanse Antebellums; dat zijn de grote huizen met zuilen ervoor waar de vroegere plantagehouders woonden. Laat Sylvana het maar niet horen.

Antebellum in Jackson. In slechte staat, al zie je dat nauwelijks op de foto.

Rond een uur of elf zijn we de auto in gegaan. Het was niet zo'n heel lange rit. Volgens de routebeschrijving van Jan Doets iets meer dan een uur. Dat betekent dat je dan te vroeg bent in je volgende hotel en dat de kamers niet klaar zijn. Via Google maps hadden we gezien dat er ook een parkway was, een weg door de natuur. Die hebben we genomen. Deze was mooi, al was hij niet zo mooi als de skyway in Shenandoah park. Heel groen en ontzettend rustig. We zijn gestopt bij een oude indianen grafheuvel en daar zijn we bovenop wezen kijken.

Plezier op de grafheuvel

Zo rond een uur of twee kwamen we aan bij het hotel in Natchez. Natchez is een klein plaatsje van zo'n 5.000 inwoners en ligt pal aan de Mississippi. Niet veel te doen, maar gelukkig: alle fastfoods zijn er vertegenwoordigd. Ook hier lag het hotel buiten het stadje. Het ligt boven op een heuvel en vanuit de hotelkamer kijk je uit over de Mississippi. Best mooi, al was het weer wat druilerig.

The mighty Mississippi

 Isabella wilde zwemmen; de vorige twee hotels hadden geen zwembad. Ik en Quinten gingen even een stuk lopen; vlak achter het hotel leek het namelijk of er een wandelpad begon en we hadden wel zin om weer een stuk door de bossen te lopen. Het lopen was jammer genoeg snel afgelopen; het begon te regenen. Dat begon langzaam, maar al snel werd je er heel nat van. Hele dichte regen. 

Die middag hebben we weinig gedaan; in het hotel gezeten en later goed boodschappen gedaan in de Kmart.  Op de terugweg zijn we nog even door het plaatsje gereden. dat was eigenlijk best mooi; ook hier veel mooie huizen in Antebellum stijl. En een enkele in een geheel eigen stijl.

's Avonds gegeten bij Wendy's (?).  Inmiddels regende het af en aan en kwam ik de eerste berichten tegen op CNN dat het ten zuiden van waar we zaten erg slecht weer was. Sommige wegen waren afgesloten en op het nieuws kwamen berichten over 'deadly flash floodings'. Helemaal gerust was ik er niet op, zeker niet omdat het eerder al zo hard had geregend. 

Bij de Kmart hadden we een spel kaarten gekocht en we hebben de rest van de avond in de lobby zitten hartenjagen. Erg gezellig!`

Hotelkamer in Natchez

Roadtrip USA. 11 augustus. Memphis - Jackson

Vandaag hebben we een wat langere rit voor de boeg. 210 mijl over de interstate naar Jackson om precies te zijn. Zowat de hele rit gaat via de I55. Het ontbijt 's ochtends was weer ietwat rommelig, maar vooruit. Wat wel grappig was, was toen Simone en ik nog even koffie gingen halen beneden en de eetzaal verder leeg was. Een van de dames van de bediening had blijkbaar iets goed te maken met haar vriend, en nadat ze een en ander had gezegd, allemaal heel emotioneel, barstte een van de andere dames die er bij stond in luid gezang uit: 'Ze zou het nooit meer doen' en 'ze heeft spijt' en dat de jongen haar vooral maar moest vergeven. De jongen voelde zich wat ongemakkelijk en dat kan ik me prima voorstellen.

Sleepin hotel in Memphis

Het hotel in Memphis vond ik een van de mindere. De bedden waren smal en ik had afgelopen nacht ook voor het eerst duidelijk minder goed geslapen.  Ook was een van de nachten de kamer niet goed gedaan; alleen een nieuwe stapel handdoeken was er klaargelegd op bed en verder niks.








De rit naar Jackson was zoals gezegd wat saai. We zijn halverwege zelfs even gestopt om de benen te strekken. De tijd ging heel langzaam.

Alles werd weer goedgemaakt toen we in Jackson aankwamen. Dit was het mooiste en leukste hotel van de hele rit. De kamer was een suite waarvan het deel waar Isabella sliep apart was van ons deel. Het hotel was verder prachtig ingericht.

allemaal keurig verzorgd

We waren aan de vroege kant dus we hadden tijd om nog even wat te bekijken. Op zich was er niet zoveel te zien, maar het Old Capitol house lag er vlak naast en daar ben ik samen met de jongens naar toe gegaan. Inmiddels was het ook gaan regenen, De luchtvochtigheid was zo hoog dat als je naar buiten liep, je bril direct besloeg. Nooit eerder meegemaakt. Het was nog steeds behoorlijk warm . Het Old Capitol was best interessant; er was verder niemand en de mannen achter de receptie hadden overduidelijk ook helemaal niks te doen.

's Avonds hebben we op aanraden van de receptie gegeten bij Hal & Mal, 100 meter verderop. Dat is een plek waar je alleen komt als je het weet. Van buiten is nauwelijks te zien dat het en restaurant is. Overal in de VS was de bediening vriendelijk, maar hier was het echt heel erg leuk. Het hoogtepunt was de live muziek. Deze was echt ongelooflijk goed, enorm van genoten. Ze speelden nummers van o.a. Willie Nelson en Townes van Zandt.

van buiten niet te zien dat het een restaurant is.

Toen we weg wilden gaan, nog even staan praten met een van de andere gasten. Sympathieke vrouw, die reizen organiseerde. We hebben haar kaartje gekregen.

In de hotelkamer was het bed van Isabella nog niet opgezet. Simone ging naar beneden en vrij snel kwam er al iemand om het bed op te zetten. Dat was een ontzettend leuke, vrouw die heel erg geïnteresseerd was in waar we vandaan kwamen en waarom we op hier naar toe gingen etc etc. Ze liet ons de Elvis kamer zien, die vol hing met portretten van Elvis en gouden platen. Zelfs het tapijt was groen, net als de jungle kamer op Graceland. Ook vertelde ze dat Dan Aykroyd er regelmatig logeerde. Ik geloof het zonder meer.

Roadtrip USA. 10 augustus. Graceland!

We hadden de avond tevoren nog heel kort getwijfeld of we wel naar Graceland zouden gaan. Het is een best dure grap namelijk. Je kunt kiezen uit verschillende opties; een self-guided iPad tour met alleen een bezoek aan het huis tot en met een compleet pakket waarbij je alle wachtrijen kon over slaan en overal in mag. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de self guided tour waarbij je ook nog het automuseum kon bezoeken en een aantal andere tentoonstellingen. Dan was de toegang €42,- pp. Vooruit dan maar, je wilt ook niet terugkomen en tegen jezelf zeggen dat je niet bent gegaan omdat je het te duur vond.

Graceland ligt net buiten Memphis, zo'n 9 mijl naar het zuiden. We zijn  's ochtends meteen om een uur of half elf gegaan. Er was gezegd dat je beter wat later kon gaan in verband met de drukte, maar aangezien we toch niks anders gingen doen, konden we net zo goed meteen gaan. Dat was een goede keus: het parkeerterrein was helemaal niet vol en de rijen die ik verwacht had vielen me ook enorm mee.

Zodat je kaartjes hebt gekocht, stap je in een bus die je naar de overkant van de doorgaande weg brengt. Graceland zelf ligt aan de ene kant van de weg; de shops en minimusea liggen aan de andere zijde.

Je krijgt een iPad mee met koptelefoon, waarop je de hele tour zelf kon afspelen. Werkte prima. Het was ingesproken door John Stamos, bekend van Full House. Priscilla en Lisa Marie Presley hadden zelf ook delen ingesproken. Je loopt met zijn allen in een lange rij van kamer naar kamer. Alles ziet er uitzonderlijk goed verzorgd uit en ze hebben alles zoveel mogelijk in de oorspronkelijke staat gelaten. Je loopt door de woonkamer, de keuken, de kelder en de zgn. Junglekamer. De bovenverdieping is niet voor publiek toegankelijk; dat is voorbehouden aan familie en directe vrienden. Daarna ga je door de tuin en de schuur erachter. Daar zijn allerlei memorabilia en gouden platen etc te zien. Als laatste loop je langs de graven waar ook Elvis begraven ligt. Tenminste, dat wordt beweerd...

Als laatste nog een paar foto's gemaakt van ons voor Graceland.

Het was erg warm en we hebben wat gedronken voor we naar het automuseum  gingen. Daar werd Blue Suede Shoes doorlopend gedraaid. Het was leuk, maar minder leuk dan het huis zelf. De roze Caddilac stond er in elk geval wel en ook een Ferrari Dino. Ook waren er nog een aantal andere exposities en minstens 7 souvenirshops, maar daar was niet veel aan.

We hebben wat gegeten (burgers). 16 augustus is de sterfdag van Elvis en de week daarvoor is Elvis week. Buiten was een grote open tent opgezet met een open podium waar nummers van Elvis gezongen konden worden. Dat was in een woord geweldig. Sommige zangers waren echt goed, andere minder, maar het enthousiasme en de liefde voor de muziek van Elvis spatten er van af. Er liep ook een aantal impersonators rond. Erg leuk.

De Lisa Marie

Zo rond half vijf gingen we weer terug richting hotel. Het was nog relatief vroeg en ik ben met Quinten even rond wezen lopen langs het water waar we Mississippi boten zagen We zagen een ander restaurant waar we prima konden eten en dat hebben we later ook gedaan. Prima bediening in het restaurant. Super aardige bediening weer. Na het eten hebben we Beale street nog even op en neer gelopen. Woensdag is het motorbike night, en Beale street stond van voor naar achter helemaal vol met motoren.  Isabella heeft nog een ijsje gekregen.

Roadtrip USA. 9 augustus. Nashville - Memphis

's Ochtends hebben we buiten ontbeten met alles wat we de dag ervoor in de Walmart gekocht hadden. Een van de bezienswaardigheden die we nog niet gezien hadden in Nashville was het Parthenon, en daar zijn we eerst naar toe gegaan.

Het Parthenon in Nashville is een reconstructie van die in Athene. Niet in marmer maar in beton waar je goed het girnd in ziet zitten, maar het is wel erg leuk om een idnruk te krijgen van hoe het er origineel er ooit uit gezien moet hebben. Alle info over het Parthenon in Nashville staat hier.
We hebben gestemd of we naar binnen wilden; van mij hoefde het niet zo nodig maar daar waren de anderen het niet mee eens. Achteraf ben ik blij dat we wel zijn gegaan. Er staat een gigantisch beeld, zoals dat ooit in Griekenland moet hebben gestaan. Was zeker de moeite waard.

Pallas Athene

Onderweg

Het was een van de langere afstanden die we reden op een dag. We kwamen pas eind van de middag aan. Het hotel lag een stuk meer centraal dan het hotel in Nashville. Het hotel was prima. Jammer genoeg voor Isabella was er geen zwembad. De kamers zelf waren ok, al waren de bedden ditmaal erg smal. De eerste nacht had ik daar geen last van, maar de tweede nacht heb ik erg slecht geslapen. Op loopafstand van Beale street, dat is de hoofdstraat. Ik heb eerst even kort geslapen en daarna samen met Laurens kort een stukje rondgelopen om te kijken waar we zouden kunnen eten. Beale street was idd nog geen 10 minuten lopen. Wat opviel, was dat er veel zwervers waren, waarvan er ook veel op je afkwamen. Pal achter het hotel lag Main street. Daardoorheen reden trolleybussen in ouderwetse stijl. Er lagen ook nog tramrails maar die werden niet (meer) gebruikt. Om een uur of zeven met zijn allen naar Beale street gelopen en gegeten bij Silky O'Sullivan. Zowel buiten als binnen was er muziek. Binnen zat een pianist. Hij was zeker niet slecht maar liep wel te klagen tussen de nummers door dat de respons van het publiek zo weinig was. Dat helpt natuurlijk niet. Best lekker gegeten (burgers). Na het eten hebben we nog wat gewandeld door de straat en zijn we een aantal winkels in geweest. Met name souvenir achtige shops en wederom redelijk op tijd terug in het hotel.

Beale Street, Memphis

Silky o'Sullivan